جنگ ما رحمت الهی بود ... زیرا ثمرات و نتایج شایانی برای ملت ایران به ارمغان آورد. در جنگ ملت ما توانست خود را بیابد و به توانایی های فراوانش پی ببرد. در جنگ ملت با رشادت های جوانانش کشور را برای همیشه بیمه کرد. و فکر خام متجاوزان را کور نمود. در جنگ بسیاری از جان های کیمیایی که زنگار غفلت و بی خبری گرفته بودند ، صیقل داده شدند و جلا یافتند و از خاک به افلاک عروج کردند. جنگ رحمت الهی بود چون جوانان مطرود و در شمار طبقه ی بی مقدار را ، به طلای ناب تبدیل و از آنان اسطوره هایی ساخت که در تاریخ کشور ، چشم و چراغ و الگوی جاوید هدایت نسل های بعدی شدند. جنگ نسیمی از رحمت الهی بود چون در طی آن بسیاری توانستند خود را به کمال انسانیت و بندگی برسانند. جنگ در منظر رزمندگان ضیافت الهی بود . چرا که جایگاه انس و مراوده با اولیای الهی بود. میهمانی خاص که در آن بستر قرب الهی گسترده بود. و در اوج آن شهدا قرار گرفتند که به مقام قرب عندالهی دست یافتند : فریاد هل من ناصر ینصرنی امام حسین (ع) از کربلای خونین و بانگ الهی او فضا را پر کرده [است] . این جا حرف ، حرف حسین (ع) است و عشق ، عشق کربلاست. بشتابید و از این سفره ی پهن شده ی الهی لقمه ای بردارید که عمر [جوانی] می گذرد و پیری [فرا] می رسد و آن گاه جز افسوس و درد چیزی عاید نمی شود. کاروان عاشقان کربلا در حرکت است. از کاروان عقب نمانید. (1) راه شهیدان ما راه امام حسین (ع) و راه رهبر ما راه مولا علی (ع) و فرزند گرامی اش امام حسین (ع). (2) برگرفته از کتاب هنر اهل بیت ---------------------------------------------------- 1- شهید علی زمان بابایی ، وادی نور ، ص 14 2- شهید محمد حبیبی ، وادی نور ، ص 117