روزها و ماه ها بدون حادثه از پی هم می گذرند. دل مشغولی ها شده نوسان ارز و دلار. غرق در روزمرگی ها شده ایم یادمان رفته روزگاری بر ما گذشته که هیچ تشابهی با این روزها ندارد!
از جاده کوهستانی استان لرستان بارها با قطار عبور کرده بودم. در محدوده ایستگاه سپید دشت قطاری از ریل خارج شده بود. جنب و جوشی به پا بود، واگنهای امداد و جرثقیل و پرسنل فنی در رفت و آمد بودند.
واگن های قطار حامل افراد ما، درشان قفل بود وکسی حق خارج شدن از واگن را نداشت. چهار ساعت در ایستگاه ماندیم و خیلی ها متوجه توقف اجباری قطار نشده بودند. وقتی مأمورین اعلام کردند وقت نماز است خیلی ها تازه بیدار شده بودند و با عجله به سمت نمازخانه می دویدند مبادا دیر بشود و از قطار جا بمانند.
به واگنها که برگشتیم بعضی ها با تعجب می پرسیدند چرا قطار حرکت نمی کند؟ عده ای که مطلع بودند برای آنها شرح می دادند. همین تاخیر چند ساعته باعث شد وقتی حرکت کردیم صبح دمیده بود و شاهد جریان رودخانه ای خروشان در پایین دست، وکوههای سر به فلک کشیده در بالا دست بودیم. زمستان بود هر چه جلوتر می رفتیم اطراف سبز و خرم میشد. به همان نسبت هوا هم گرم تر شده بود. بهار خوزستان از دل کوه های لرستان سر بیرون آورد. واگن پشت سر ما بدو حرکت خالی بود. در ایستگاه قم پر شد از دانش آموزان دختر در مقطع راهنمایی که شال های سبز رنگی دور گردن انداخته بودند تا با بقیه افراد تشخیص داده شوند. از قرار معلوم از زیارت مرقد مطهر حضرت معصومه و مسجد جمکران بر می گشتند. این بار بزرگتر ها بودند که در ایستگاه اندیمشک به استقبال کوچک ترها آمده بودند و صحنه های زیبایی را رقم می زدند. منطقۀ بزرگی از اطراف ریل پوشیده از آب بود. اگر آبگیرها نبودند در اثر هجوم آب ریل ها از نظرها ناپدید می شدند!. آبگیرها شباهت عجیبی به خاکریزهای دوران دفاع مقدس داشتند. فرو ریختن هر خاکریز، مصادف می شد با شهادت و مجروح شدن عده زیادی از رزمندگان و پیام نا گواری را به همراه داشت که باز هم مقداری از خاک ما به اشغال بیگانه در آمده است. عکس این قضیه هم اتفاق می افتاد. عملیات فتح المبین یادم آمد... پشت پنجره قطار ایستاده بودم و تیغ آفتاب صورتم را می سوزاند، اما ترجیح دادم بایستم و خاطراتم را مرور کنم. در تمام طول عمرم برای اولین بار بود که هجده روز آب به بدنم نخورده بود! کم مانده بود لباسهایم شپش بگذارد. بعد ها یک بار چنین اتفاقی افتاد و آن در آزاد سازی کوه استراتژیک 2519 در منطقه حاج عمران بود. زمستان بود و کولاک و بوران امان مان را بریده بود. مجبور بودیم از لباسهای پشمی وضخیم استفاده کنیم. دشمن برای باز پس گیری کوه 2519 تا چند روز بی امان اتش بر سرمان می ریخت. دوازده روز آماده باش کامل بودیم. در برابر دشمن تا دندان مسلح مقاومت کردیم اما در نهایت در مقابل شپش ها شکست خوردیم...!. بهار بود و هوا بینهایت مطبوع که عملیات فتح المبین در جنوب شروع شد. به بهداری گروه 33 توپخانه جی مامور شده بودم. عملیات گسترده بود و پیشروی نیروها بقدری سریع و زیاد بود که در تصور نمی گنجید. مجبور می شدیم هر دو – سه روز یکبار تغییر موضع بدهیم. رقابیه، دشت عباس، سبزآب، شوش و... تغییر موضع توپخانه با توجه به کششی بودن توپها و مهمات زیادی که همراه دارند سخت می شود. یکبار هواپیماهای دشمن بمبارانمان کردند. هیچ دفاعی نمی توانستیم صورت بدهیم چون در حال حرکت بودیم، غافلگیر شده بودیم. باعث تعجب بود! با اینکه از سطح پایین پرواز می کردند همه بمب ها در اطراف جاده ریخته شد و هیچ بمبی به آتشبار اصابت نکرد. با اتفاقاتی که بعدا" پیش آمد متوجه شدیم قصد داشته اند توپخانه را با کلیه پرسنل سالم به اسارت بگیرند. معمولا" توپخانه از واحدهای پیاده عقب تر می باشد اما به اشتباه در منطقه ای نعلی شکل در شکم دشمن رفته بودیم!. آن شب تا صبح گلوله های فراوانی از بالای سر ما رد می شد و در اطراف منفجر میشدند. روز بعد فهمیدیم دشمن قصد داشته دهانه نعل اسبی را ببندد اما نیروی هوا برد شیراز تا صبح با آنها درگیر بوده و نگذاشته بودند ما را به اسارت بگیرند. آن شب اتفاق خاصی برای آتشبار رخ نداد. صبح یک زخمی از ناحیه پا داشتیم . روز بعد نیروهای ما اقدام به عملیات کردند یکی از بزرگترین عملیات دوران دفاع مقدس عملیات فتح المبین بود.
