عمریست که ز شما غافل مانده ام...
سرگردانم...
نمیدانم کجا باید هجرت کنم روزها یک به یک میگذرد و همچنان سر خط مانده ام...
ای شهدا راه نشانم دهید...
فانوس های شب زنده داریتان همه روشن مانده است...
تا چند فانوس باید دنبال کنم...
چقدر مانده تا به شهر شما نزدیک شوم...
دلم هوای سرودن نمیکند... نمیدانم چرا بهانه ی گریستن نمیکند...
نفسم دم آرام نمیکند گویا هوای دلم سنگین تر شده است...
برای پریدن بهانه گیر تر شده است... دستم به سوی شما ها درازتر شده است...
بغض رسیدن سریعتر شده است دستم بگیرید که پاهای من...
در این شهر گناه سست تر شده است...
چشم های عابر چشم براه تر شده است...
به شوق شهرتان اشک بار تر شده است...
این حال من است که مدتی بارانی ام ... سرم را به پای مادر گذارم که من زهرائیم