به گزارش راوی راهیان نور، جلسه فرماندهی در یکی از مقرها تشکیل می شد. دستور رسید. هیچ کس بدون کارت شناسایی وارد  نشود.

من به اتفاق یکی از بچه‌هایی که بچه یزد بود نگهبانی دم در را به عهده گرفتیم.
 
کنترل کارت ها به عهده من بود. فرماندهان یکی یکی با نشان دادن کارت شناسایی وارد محوطه
 
می شدند و از آنجا به محلی که جلسه برگزار می شد، می رفتند.
 
نگاهم به در بود. یک ماشین جیپ جلوی در نگهبانی توقف کرد. قصد ورود به محوطه را داشت.
 
جلو رفتم و گفتم: “لطفا کارت شناسایی.”
 
گفت: “ندارم.”
 
گفتم:”ندارید؟”
 
گفت:” نه ندارم.”
 
گفتم:” پس با عرض معذرت اجازه ورود به جلسه رو هم ندارین!”
 
دستش را روی شانه راننده زد و گفت: “حرکت کن:
 
جلویش ایستادم و گفتم:” کجا؟”
 
گفت:”تو محوطه”
 
گفتم: “نمی شه”
 
گفت: “بهت میگم برو کنار.”
 
گفتم:”نه آقا نمیشه.”
 
گفت:”چی چی رو نمیشه، دیرم شد.”
 
محکم و استوار جلویش ایستادم و به دوستم گفتم:
 
“آماده باش هر وقت گفتم، شلیک کن.”
 
دوستم اسلحه رابه طرف ماشین گرفت و با لهجه زیبای یزدی دو سه بار گفت: “رضایی بزنم یا می زنی؟
 
رضایی بزنم یا می زنی؟”
 
وقتی راننده جدیت مان را دید گفت: “حاجی، این آقای بسیجی، شوخی سرش نمی شه!”
 
دست برد. داخل جیبش و کارتش را بیرون آورد و گفت: “بفرمایید این هم کارت شناسایی!”
 
مشخصات کارت را با دقت خواندم:
 
نوشته بود:
 
“حاج حسین خرازی.
 
گفتم:”ب ب ببخشید آقا من فقط به وظیفه ام عمل کردم.”
 
حاجی خندید وگفت :” آفرین بر شما رزمندگان، وظیفه شناس”
 
بعد از آن هر وقت مرا می دید. می خندید و گفت: “رضایی بزنم یا می زنی؟”