همدان - راهیان نور، آقا جان من عاشقم اما راه رسیدن به معشوقم برایم بسته است. از شما رهبر عظیم الشان عاجزانه میخواهم تدبیری اندیشه کنید تا لباس عاشقی بر تنم و آرم عاشقی بر سینه ام نقش ببند.

رهبر عزیزم سلام
فدای غریبی ات شوم آقای من
دلم میخواهد این بار بی مقدمه سخن بگویم.

راستش دلم میخواد بجای قلم اسلحه بردارم.  اسلحه ای که با هر تیرش قلب یک تروریست و داعشی را هدف قرار دهم و سینه اش را بشکافم.

آقای من؛ این بار نه حرف از راهیان نور است, و نه فعالیت های فرهنگی دیگر.  البته همه این جسارت را از راهیان نور و همنشینی با شهدای هویزه بدست آورده ام.
آقا جان میخواهم همت کنم, اما چه سود!؟

دلم لباسی را میخواهد که از کودکی به نام لباس عشق شناخته ام، همان لباس سبزی که آرم سپاه پاسداران انقلاب اسلامی بر سینه اش نقش بسته.
 
اما چه کنم که به هر دری که زدم درها بر رویم بسته شد.  مولای ما, سید ما, آقای ما این سید دل شکسته آرزویش برتن کردن لباس سبز سپاه است.

پاسداری را از مولایم اباعبدالله الحسین (علیه السلام) آموخته ام و عشق میورزم که رهبرم قبل از اینکه رهبرم باشد پاسدار است.  پاسدار خون شهیدان .

آقا جان به شخصه نظرم این است که پاسداری شغل نیست, عشق است و هر که بخواهد این لباس را بر تن کند باید عاشق باشد.  آقا جان من عاشقم اما راه رسیدن به معشوقم برایم بسته است.  از شما رهبر عظیم الشان عاجزانه میخواهم تدبیری اندیشه کنید تا لباس عاشقی بر تنم و آرم عاشقی بر سینه ام نقش ببند.

بسیجی کوچک شما：میرحامد میریحیوی

انتهای پیام/