کشتی نجات

«كلنا سفن النجاة لكن سفينة جدّي الحسين (ع) اوسع و في لجج البحار اسرع :همه ما اهل بيت کشتي‌هاي نجات هستيم و ليکن سفينه و کشتي جدم حسين (ع) گسترده‌تر و در دل درياها و موج‌هاي خروشان باشتاب‌تر و سريع‌تر است» این روایت نورانی از امام رضا(ع) و امام صادق(ع) نقل شده است.
 
بر اساس روایت ثقلین پیامبر گرامی اسلامی (ص) دو چیز گرانبها را در میان امت اسلامی گذاشت قرآن و اهل بیت (ع) که هر کس به این دو متمسک شود گمراه نخواهد شد. در حقیقت ایشان اهل بیت (ع) را در کنار قرآن و همراه قرآن قرار داد. پس قرآن و اهل بیت ریسمان الهی هستند ریسمانی که خداوند آن را از آسمان به زمین انداخته است یعنی یک سر آن در دست خداوند است و سر دیگر آن دست بندگان و این ریسمان الهی که طریقه بالا رفتن انسان به سمت آسمان و خداوند است همان قرآن و اهل بیت (ع) هستند. بنابراین اهل بیت(ع) «حبل الله»‌اند ریسمانی برای دستیابی به قرب الهی.
 
اما به تمثیل دیگری می‌توان گفت که اهل بیت (ع) کشتی نجات بشر از پلیدی‌ها و مفاسد دنیا هستند که در میان آنها همان طور که این روایت نورانی نیز تاکید می‌کند کشتی امام حسین(ع) کشتی‌ای است که باشتاب‌تر و سریع‌تر بشر را به منزل مقصود راهنمایی می‌کنند.
 
اما آنچه که در حال حاضر اهمیت دارد این است که از چه طریقی می‌توان در زمره مسافران این کشتی قرار گرفت؟ برای رسیدن به بندرگاه این کشتی باید از چه راه‌هایی حرکت کرد؟ برای دستیابی به جایگاهی مناسبی در این کشتی چه باید کرد؟
 
از زمان واقعه عاشورا شیعه از این مکتب برای احیای خود و بازتولید ارزش‌های خود بهره برده است و در طول تاریخ علی‌رغم مخالفت حاکمان جور با برپایی عزای حسینی و زنده نگهداشتن یاد عاشورا همواره این واقعه را تکریم کرده و هر ساله به سوگ حسین (ع) نشسته است به طوری که روایات بسیاری در اهمیت و ارزش زنده نگه‌داشتن این امر از ائمه معصومین(ع) نقل شده است. اما سوال مهم و اساسی در این زمینه این است که این عزاداری‌ها در گذشته که شیعه در مظلومیت قرار داشت و اجازه برپایی عزاداری را نداشت،‌ برای بازتولید هویت شیعی و زنده نگه داشتن شعایر دینی بوده است اما امروز که شیعه دارای حکومتی اسلامی است کارکرد این عزاداری‌ها چیست؟
 
از منظری می‌توان گفت امروز شیعه از تعریف هویت گذشته است و کارکرد امروز این عزاداری‌ها برای مردم جامعه این است که آنها را بر کشتی امن حسینی برساند تا بتوانند در سفر زندگی به سر منزل مقصود برسند.
 
یکی از مهمترین راه‌های رسیدن به این کشتی معرفت‌افزایی است؛ لذا یکی از اهداف عزاداری‌های امام حسین(ع) در ماه محرم به خصوص در میان اقشار تحصیل‌کرده و دانشجو باید معرفت‌افزایی باشد؛ عزاداری برای امام حسین(ع) سنتی حسنه است که در طول تاریخ و با ریختن خون‌های بسیار به دست ما رسیده است و همواره منشأ تغییرات مثبت در جامعه بوده است؛ لذا نباید کارکرد این عزاداری‌ها را به خواندن اشعاری سخیف و صرف سینه‌زنی تنزل داد.
 
به عبارتی می‌توان گفت یکی از مهمترین کارکرد‌های عزاداری به صورت مجالس روضه‌خوانی در طول تاریخ شیعه کارکرد‌های معرفتی – فرهنگی آن بوده است در حقیقت این گونه مراسم‌ها که باعث جمع شدن شیعیان دور هم می‌شده و می‌شود وجه عملکردی این روایت گهربار امام صادق (ع) و امام رضا (ع) است که می‌فرمایند: « تَزَاوَرُوا فَإِنَّ فِی زِیَارَتِکُمْ إِحْیَاءً لِقُلُوبِکُمْ وَ ذِکْراً لِأَحَادِیثِنَا وَ أَحَادِیثُنَا تُعَطِّفُ بَعْضَکُمْ عَلَى بَعْضٍ فَإِنْ أَخَذْتُمْ بِهَا رَشَدْتُمْ وَ نَجَوْتُمْ وَ إِنْ تَرَکْتُمُوهَا ضَلَلْتُمْ وَ هَلَکْتُمْ فَخُذُوا بِهَا وَ أَنَا بِنَجَاتِکُمْ زَعِیمٌ[1]؛ بزیارت یک دیگر روید زیرا زیارت شما از یک دیگر زنده گردانیدن دلهاى شما و یاد نمودن احادیث ماست، و احادیث ما شما را بهم متوجه می‌‏سازد، پس اگر به آنها عمل کنید، هدایت و نجات یابید. و اگر آنها را ترک کنید گمراه و هلاک شوید، پس به آنها عمل کنید، و من ضامن نجات شمایم».
 
بر این اساس می‌توان گفت چون حرکت حسینی، حرکتی عاقلانه و عاشقانه بوده است پس راه و رسم آن نیز باید عاقلانه و عاشقانه باشد یعنی اینکه هر کسی وارد این وادی می‌شود بر معرفت و عقلانیتش افزوده شود به نحوی که این معرفت و عقلانیت در رفتار و کردار انسان بازخورد عملی داشته باشد. بنابراین هر عملی که هم خود انسان و هم دیگران را به این سمت و سو هدایت کند می‌تواند مصداقی برای عزاداری حسینی (ع) باشد. لذا علاوه بر شرکت در مراسم عزاداری امام حسین(ع)، مطالعه کتاب و منطبق کردن رفتار با سیره حسینی در ماه محرم، خواندن روایت و حدیث، تفکر و تامل در باب فلسفه قیام حسینی و ... از جمله اشکالی است که امروزه می‌تواند عزاداری‌های ما را باید به سمت درست هدایت کند.
 
مسافران کشتی حسینی باید نماد معروف در جامعه باشند و پرچم رفتار حسینی را در جامعه بلند کنند و بر طبل مکارم اخلاق بکوبند و به همه نشان دهند که با تخلق به اخلاق دینی و پایبندی به ارزش‌های اسلامی هم می‌توان در جامعه زندگی کرد. اگر عزاداری‌ حسینی تنها به صدای طبل، خواندن اشعار سخیف، راه‌اندازی دسته در خیابان‌ها و .... منحصر شود، همان عزاداری‌ای می‌شود که مردم کوفه برای امام حسین(ع) برپا کردند؛ مردمی که امام خود را کشتند و با فریادهای زینب(س) گریستند!

انتهای پیام/