تاریخ انتشار
يکشنبه ۱۹ ارديبهشت ۱۳۹۵ ساعت ۰۹:۵۲
کد مطلب : ۷۲۱۳
کودک رزمنده‌ای که نگاه دوربین را تحمل میکند/ عکس
به گزارش خبرنگار راهیان نور، عکسی که در این صفحه می بینید در اسفند 1362 در هورالهویزه در منطقه ی عملیاتی خیبر توسط آقای محمدحسین حیدری انداخته شده است.
در این تصویر پسربچه‌ای که با ادوات جنگی که هر کدامشان بر تن او زار می‌زند با چهره‌ای شیرین و مصمم به نقطه‌ای خارج از قاب می‌نگرد.
گویی که او نگاه دوربین را تحمل میکند تا با تمام شدن کار عکاس باز به آن هیبت کودکی خویش بازگردد.
اورکتی بر تن دارد که فانسقه‌هایی بر روی آن بسته است که بخاطر گشادی‌اش مچاله شده است.
کلاه خودش را نیز با چپاندن کلاهی پشمی بر سر گذاشته است تا پایین نیاید و چشمانش را نپوشاند.
کودکی او وقتی نمایان‌تر می‌شود که سربندهای بسته به پیشانی و کلاه خود او را می‌نگریم. سربند یاحسین شهید بر کلاه خود و سربند عاشقان کربلا بر پیشانی‌اش.
و چه زیبا گفت سید شهیدان اهل قلم:
چه روزگار شگفتي!
بگذار اغيار هرگز در نيابند و فرداي روشن ما را در حضور امروز بچه‌هاي ما نبينند. بچه‌هاي ما امروز در تظاهرات و هيئت‌ها و روضه‌خواني‌ها بزرگ مي‌شوند و شير مادر را مخلوط با اشك‌هاي حسيني مي‌مكند و عشق حسين (ع) با جانشان آميخته مي‌گردد و آينده‌ي انقلاب را تا فرداهاي دور و حكومت جهاني عدل در سراسر كره‌ي زمين استمرار مي‌بخشند.
بگذار دشمن خود را بفريبد و از پيوند تاريخي ما با عاشورا غافل بماند. اگر امام تنها نماند اسلام هم پيروز خواهد شد، و ما اهل كوفه نيستيم كه امام را تنها بگذاريم.
بگذار دشمن هرگز در نيابد آينده در كف آن حزب‌اللهي كوچكي است كه كفن «هيهات منا الذله» در بر كرده است و قلك پس‌اندازش را چون نارنجكي به قلب دشمن مي‌كوبد.
بگذار دشمن خود را بفريبد و در انتظار از پا نشستن ما باشد.
در این تصویر پسربچه‌ای که با ادوات جنگی که هر کدامشان بر تن او زار می‌زند با چهره‌ای شیرین و مصمم به نقطه‌ای خارج از قاب می‌نگرد.
گویی که او نگاه دوربین را تحمل میکند تا با تمام شدن کار عکاس باز به آن هیبت کودکی خویش بازگردد.
اورکتی بر تن دارد که فانسقه‌هایی بر روی آن بسته است که بخاطر گشادی‌اش مچاله شده است.
کلاه خودش را نیز با چپاندن کلاهی پشمی بر سر گذاشته است تا پایین نیاید و چشمانش را نپوشاند.
کودکی او وقتی نمایان‌تر می‌شود که سربندهای بسته به پیشانی و کلاه خود او را می‌نگریم. سربند یاحسین شهید بر کلاه خود و سربند عاشقان کربلا بر پیشانی‌اش.
و چه زیبا گفت سید شهیدان اهل قلم:
چه روزگار شگفتي!
بگذار اغيار هرگز در نيابند و فرداي روشن ما را در حضور امروز بچه‌هاي ما نبينند. بچه‌هاي ما امروز در تظاهرات و هيئت‌ها و روضه‌خواني‌ها بزرگ مي‌شوند و شير مادر را مخلوط با اشك‌هاي حسيني مي‌مكند و عشق حسين (ع) با جانشان آميخته مي‌گردد و آينده‌ي انقلاب را تا فرداهاي دور و حكومت جهاني عدل در سراسر كره‌ي زمين استمرار مي‌بخشند.
بگذار دشمن خود را بفريبد و از پيوند تاريخي ما با عاشورا غافل بماند. اگر امام تنها نماند اسلام هم پيروز خواهد شد، و ما اهل كوفه نيستيم كه امام را تنها بگذاريم.
بگذار دشمن هرگز در نيابد آينده در كف آن حزب‌اللهي كوچكي است كه كفن «هيهات منا الذله» در بر كرده است و قلك پس‌اندازش را چون نارنجكي به قلب دشمن مي‌كوبد.
بگذار دشمن خود را بفريبد و در انتظار از پا نشستن ما باشد.
آينده از آنِ فرزندان ماست
