حماسه اهوازی‌ها در تشییع پیکر 119 شهید تازه تفحص شده

به گزارش راهیان نور، همه منتظر بودند و چشم به راه؛ 13 سال داشت، دختری نشسته بر صندلی چرخ دار و کودکی که در کالسکه با مادرش آمده بود.
 
سوال پشت سوال اینکه شهداء کی می آیند؟ و جواب تنها یک واژه بود: بزودی. هیچ کس خسته نبود حتی نسیم هم مهربان شده بود و می وزید با اشتیاق.
 
از دور ماشین های چراغ گردان خبرِ رسیدن فرزندان این سرزمین را دادند و صدای مداح که با سوز می خواند: "همه آرزومونه شهید بشیم" خبرنگارها و مردم با سرعت می دویدند و از یکدیگر سبقت می گرفتند گو اینکه همه می خواستند اول باشند و به مردانی برسند که آنها بودند وَالسَّابِقُونَ السَّابِقُونَ، أُولئِک الْمُقَرَّبُونَ.
 

ماشین ها زنجیروار پیکر مطهر شهداء را حمل می کردند و مسیر خیابان پهلوان را به طرف میدان شهداء طی می کردند. سربندهای رنگارنگ که مزین با نام ائمه در میان شور شوق نسیم به اهتزاز در آمده بود و دست طلب مردم برای دریافت آنها دیدنی بود.

مادری دسته گل به دست داشت و آن را به نشان خوش آمد گویی تکان می داد. مردم پا به پای ماشین ها می دویدند و لحظه ای که ازدحام می شد و کاروان از حرکت باز می ایستاد دست ها به طرف تابوت شهداء دراز می شد تا فاتحه ای بخوانند و حاجتی بگیرند و چهره خود را متبرک کنند. اما به این هم افاقه نمی کردند و دست طلب به طرف گل های سرخی که بر تابوت شهداء قرار داشتند دراز می کردند.
 

گوشی ها هم نقش مهمی در ثبت خاطره داشتند، یکی فیلم می گرفت و دیگری عکس، انگار همه خبرنگار شده بودند. چشم ها دیگر توان تحمل نداشتند و زودتر از آسمان باریدند و پاییز باران اشک دید.
 
به میدان شهداء که رسیدند صدای طبل ها و شیپور بلند شد. همه نیروهای مسلح حضور داشتند. گروهی همرزمان خود را مشایعه می کردند و گروهی قهرمانان این سرزمین را؛ کاروان در خیابان طالفانی پیچید و مسیر حسینه ثارالله را پیش گرفت.


در مسیر دسته های سینه زنی در هر مقطع از خیابان می ایستادند و بر کربلایی های 8 سال دفاع مقدس سینه می زدند و می گریستند. در آن هیاهو تبعه خارجی حماسه ای دیگر از این سرزمین را منعکس می کرد تا بگوید که این مردم هنوز شهید پرور و شهید دوست هستند. بالحق که شهادت هنر مردان خداست.
 
انتهای پیام/