این شب‌ها، خدا را از خدا طلب کنیم

به گزارش راهیان نور، در تمام طول زندگی آنچه که همیشه در زندگی بشر پررنگ‌تر از مساله دیگری بوده است، آرزوست. آرزو کردن همواره موتور محرکه بشر برای نیل به پیشرفت‌ها و تحمل شکست‌ها و سختی‌ها بوده است. امتیازی که اگر انسان آن را از دست بدهد، از زندگی ناامید شده و در پی آن ممکن است به عمر خود پایان بخشد.
 
در آموزه‌های اسلامی مساله آرزو اهمیت فراوانی دارد. اما از آنجا که بشر همه آرزوهای خود را محصور در بدست آوردن امتیازات دنیوی می‌داند و کمتر به دنیای پس از مرگ می‌اندیشد، باعث شده تا در روایات آرزوهای بلند (دست نیافتنی) مورد نکوهش قرار گیرند چرا که آرزو اگر از روی هوا و هوس باشد به ورطه خیال‌پردازی می‌افتد و از دیگر سو عمر و وقت و انگیزه آدمی را تلف می‌کند.
 
آرزو سراسر محبت انسان است به مساله‌ای؛ لذا اسلام با پرداختن به تعلقات روحی انسان دین را سراسر محبت معرفی می‌کند، محبتی که به اهداف انسان جهت می‌دهد تا در نهایت به نقطه ثقل و آغاز و پایان هستی یعنی خداوند برسد و از بیراهه رفتن در امان بماند. در روایتی امام صادق (ع) در پاسخ به سوال یکی از شیعیان می فرمایند: «هل الدین الا الحب؟» یعنی «آیا دین چیزی جز محبت است؟» این کلام نورانی از جنبه‌ای موید آن است که دین در صدد متمرکز کردن عواطف و آرزوهای انسان برای رسیدن به خداست تا همه چیز را بدست آورد، به قول شمس تبریزی که می‌فرماید:
 
آن کس که تو را شناخت، جان را چه کند؟
فرزند و عیال و خانمان را چه کند؟
دیوانه کنی، هر دو جهانش بخشی
دیوانه ی تو هر دو جهان را چه کند؟

 بنابراین در چهار شب که ماند پایه‌های سرنوشت بشری هستند، خداوند انسان را دعوت به آرزو کردن می‌کند. پنجشنبه اول ماه رجب و سه شب قدر. در این شب‌ها آنچه که بیش از همه می‌تواند انسان را نجات دهد، آرزو کدن خدا از خداست.

شب‌هایی که با طلب عفو و بخشش و رحمت خداوند، هر انسانی سعی در جلب نظر ذات اقدس اله دارد تا بتواند سرنوشت خود را نورانی رقم بزند. سرنوشتی که اگر جز به خداوند ختم شود، خسران ابدی در پی دارد.
 
از این رو در این شب‌ها ضمن آرزو برای همدیگر، از خدا طلب کنیم تا بتوانیم اشتباهات گذشته و امتحانات آینده سرنوشت را سامان دهیم.
 
انتهای پیام/