«دستمال سرخ ها» خالق حماسه پاوه

به گزارش سرویس راویان راهیان نور، در اواخر مرداد ۱۳۵۸ و در جریان پاكسازی منطقه كردستان از ضد انقلاب و به دنبال محاصره شهر پاوه شهید دكتر چمران به همراه نیروهای پاسدار معروف به «دستمال سرخها» به فرماندهی «شهید علی اصغر وصالی» توانستند پس از چند روز درگیری در حالیكه روزه دار بودند منطقه را از لوث وجود ضد انقلاب پاك كنند كه در این درگیری ها خون مطهر عده ای از جمله ۲۵ پاسدار مجروح بیمارستان پاوه كه بی رحمانه بدست ضد انقلاب به شهادت رسیدند، تقدیم آرمانهای انقلاب گردید.

با پیروزی انقلاب اسلامی ایران در تاریخ ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ برخی از شهرهای كشور دچار بحران شده و تعدادی از افراد شورشی و ضد انقلاب در برخی از شهرهای مرزی دست به تحركات نظامی و ترور مردم بی دفاع و شخصیت های فرهنگی و سیاسی زدند. در كردستان، تركمن صحرا، آذربایجان و خوزستان گروههایی به نام خلق كرد، تركمن وعرب بوجود آمده بودند و روند جداسازی را دنبال می كردند. در این موقعیت كردستان به دلیل وجود احزاب ضد انقلاب بیشتری وضعیت خطرناك تر و بحرانی تری را پیشرو داشت به طوری كه حتی در سنندج دولت خودخوانده ای به رهبری «شیخ عزالدین حسینی» و «قاسملو» تشكیل داده بودند.

در تاریخ ۲۳ مرداد نیروهای حزب دموكرات كردستان به پاوه حمله كردند و این شهر را به محاصره در آوردند و با آتش خمپاره راههای منتهی به شهر را مسدود و حلقه محاصره را تنگ تر كردند.

علیرغم مقاومت نیروهای « دستمال سرخ»، نیروهای ضد انقلاب كرد پیشروی كرده و چند نقطه شهر را به تصرف خود در آوردند كه در صورت ادامه پیشروی و تسلط ضد انقلاب به شهر پاوه، راه نفوذ آنان به كردستان نیز باز می شد به همین دلیل با درخواست شهید وصالی از مركز جهت اعزام نیروی كمكی، در تاریخ ۲۵ مرداد شهید دكتر مصطفی چمران -كه در آن زمان معاون نخست وزیر دولت موقت بود- همره با شهید تیمسار فلاحی فرمانده نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران، ابو شریف فرمانده عملیات سپاه با بالگرد وارد پاوه شدند و پس از چند ساعت شهید فلاحی و ابوشریف به كرمانشاه بازگشتند و از آنجا كه جنگ به صورت مردمی بود نیروهای دكتر چمران در تركیب مردم جای گرفتند و نبرد را ادامه دادند.

در روز جمعه ۲۶ مرداد ۵۸ مصادف با آخرین جمعه ماه مبارك رمضان؛ «روز قدس»، درگیری و محاصره با قطع آب و برق و كمبود مهمات و اسلحه شدت گرفت.

به دلیل عدم آمادگی نیروهای انقلابی طی چند روز تمام شهر به جزء ساختمان ژاندارمری به اشغال نیروهای ضد انقلاب در آمد و آنان با اشغال شهر به تنها بیمارستان پاوه وارد شدند و مدافعان مجروحی كه در آن بستری بودند را به فجیع ترین وضع به شهادت رساندند و بیمارستان را به آتش كشیدند. بدین ترتیب شهر تا آستانه سقوط كامل پیش رفت و اندك نیروهای باقی مانده در ژاندارمری در خطر اسارت بودند.

در این میان یك فروند بالگرد كه از كرمانشاه مأموریت داشت تا با عبور از فراز منطقه اشغال شده به مدافعان محاصره شده مهمات برساند به هنگام بازگشت در حالیكه چند مجروح را نیز حمل می كرد بر اثر اصابت به كوه منهدم شد و همه سرنشینان آن به شهادت رسیدند. این حادثه روحیه قوای خودی را تضعیف كرد و موجب تقویت روحیه ضد انقلاب شد.

با وجود اینكه هزاران نفر از مردم جهت دریافت سلاح و اعزام به پاوه به نخست ‏وزیری مراجعه می كردند و حتی از گوشه و كنار دنیا، سیل تلگراف و تلفن سرازیر شده بود و اهمال و بی توجهی دولت را نسبت به تحركات ضد انقلاب در كردستان زیر سوال برده بودند، اما دولت موقت درمقابله با جریان ضد انقلاب كردستان معتقد به برخورد مسلحانه نبود به همین دلیل از اعزام نیرو به این منطقه ممانعت می كرد و اعتقاد داشت كه این مسئله با خروج نیروهای انقلابی كمیته و سپاه از كردستان با مذاكره حل می شود، غافل از اینكه با این راه حل در واقع كردستان كاملا در اختیار آنان قرار می گرفت و رادیو حزب دموكرات در یك عملیات روانی به نقل از قاسملو دبیر كل این حزب اعلام كرد كه دكتر مصطفی چمران -در گروگان آنهاست.

در تاریخ ۲۷ مرداد ۵۸ با صدور فرمان تاریخی حضرت امام (ره) مبنی بر لزوم شكست حصر پاوه مقاومت نیروهای انقلابی مضاعف شد و مردم كرمانشاه نیز پس از این پیام با ابزار آلات بعضا غیرجنگی به سوی پاوه حركت كردند، هجوم مردم و نیروهایی كه به سمت پاوه می آمدند باعث عقب نشینی ضد انقلاب و شكست حصر پاوه شد. متن این فرمان كه از رادیو پخش شد در واقع مهلت ۲۴ ساعته ای بود كه امام به دولت و ارتش جهت شكست حصر پاوه و پاكسازی منطقه از لوث ضد انقلابیون داد. امام خمینی(ره) در بخشی از پیام خود فرمود: "...به دولت و ارتش و ژاندارمری اخطار می كنم اگر با توپها ، تانكها، قوای مجهز تا ۲۴ ساعت دیگر حركت به سوی پاوه نشود من همه را مسئول می دانم".

بدین ترتیب در ۲۸ مرداد ۵۸ نیروهای مسلح ارتش وارد پاوه شدند و نقاط حساس نیز به دست نیروهای سپاه پاسداران افتاد و مهاجمین با تخلیه مناطق حساس شهر به ارتفاعات اطراف گریختند و عملیات پاكسازی با تعقیب آنان ادامه پیدا كرد. از مجموع ۱۸۰ پاسدار اعزامی از تهران و اصفهان بیش از ۱۵۰ تن از آنان زخمی و یا به شهادت رسیدند.

در این راه شهیدان والا مقامی چون دكترمصطفی چمران، اصغر وصالی، ابراهیم همت، محمد بروجردی، كاظمی، حسین خرازی، آبشناسان، علی صیاد شیرازی و دلیر مردان نام آشنای دیگری با تلاش خالصانه خویش سعی وافر در پاكسازی این خطه تابناك ایران اسلامی نمودند.

منبع : مرکز اسناد انقلاب اسلامی

انتهای پیام/