اشعار نبوی

مصدر فيض

سيدابـوالحسـن رضوى
اى بر همه انبيا, مقدم وى راهنماى ولد آدم
منشور شريف امر و نهيت
يك نكته نه بيش بوده, نه كم
دستور تـو هرچه هست, متقن
آيات تو هرچه هست, محكم
در خاطر توست آنچه در دهر
انجام دهد قضاى مبرم
دين تو كه در خور خلود است
دستور تحرك و صعود است

جلوه توحید

خلیل شفیعی
می تراود از نسیم عشق اسرار شرف
می نوازد گوشها را لطف اظهار شرف
بعد از آن بی رونقی های بساط معرفت
حالیا بالا گرفته کار بازار شرف
ظلمت ممتد حیات از دیده ها دزدیده بود
چشم عالم روشن است اینک ز دیدار شرف
جهل گاهی عقل را از صحنه بیرون می کند
کار عقل آنگاه خواهد گشت انکار شرف
زنده در گور جهالت می کند آیات را
تا کجا از ظلم خواهد رفت ادبار شرف

واقعه اي در دل كوه

محمود شاهرخي
غنوده كعبه و ام القري به بستر خواب
ولي به دامن غار حرا دلي بي تاب
نخفته، شب همه شب، ديده خدا بينش
ز ديده رفته به دامن سرشك خونينش
بسان مرغ شباهنگ ناله سر كرده
به كوه، ناله جانسوز او اثر كرده
دلش، لبالب اندوه و محنت و غم بود
به كامش، از غم انسان شرنگ ماتم بود
وجود وي همگي درد و التهاب شده
ز آتش دل خود همچو شمعآب شده
كه پيك حضرت دادار، جبرئيل امين
عيان بــه منظر او شد، خطاب كرد چنين:
بخوان به نام خدايـي كه رب ما خلق است
پديد آور انســـان ز نطفه و علق است
بخوان كه رب تو باشد ز ما سوا اكرم
كه ره نمود بشر را، به كاربرد قلم
به گوش هوش چو اين نغمه سروش شنيد
هزار چشمه نور از درون او جوشيد
ز قيد جسم رها شد، به ملك جان پيوست
شكست مرز مكان را، به لا مكان پيوست
درون گلشن جانش شكفت راز وجود
گشود بار در آن دم به بارگاه شهود
به بزم غيب چو تشريف قربتش دادند
در آن مشاهده منشور عزتش دادند
چو غرقه گشت وجودش به بحر ذات احد
غبار ميم، بشد زايل از دل احمد
به بي نشاني مطلق ازو نشان برخاست
حجاب كثرت موهوم از ميان برخاست
دوباره چون به مكان، رو، ز لامكان آورد
اميد و عشق و رهايي به ارمغان آورد
درود و رحمت وافر، ز كردگار قدير
بر آن گزيده يزدان، بر آن سراج منير

روح مجرد

مولانا جلال الدين محمد بلخى
جامه سيه كرد كفر، نور محمد(ص) رسيد
طبل بقا كوفتند، ملك مخلد رسيد
روى زمين سبز شد، جيب دريد آسمان
بار دگر مه شكافت روح مجرد رسيد
گشت جهان پر شكر، بست سعادت كمر
خيز كه بار دگر، آن قمرين خد رسيد
دل چو سطرلاب شد، آيت هفت آسمان
شرح دل احمدى، هفت مجلد رسيد
چند كند زير خاك، صبر روانهاى پاك هين
ز لحد برجهيد، نصر مؤيد رسيد
دوش در استارگان، غلغله افتاده بود
كز سوى نيك اختران، اختر اسعد رسيد
عقل در آن غلغله، خواست كه پيدا شود
كودك هم كودك است، گرچه به ابجد رسيد
خيز كه دوران ماست، شاه جهان آن ماست
چون نظرش جان ماست، عمر مؤبد رسيد
رغم حسودان دين، كورى ديو لعين
كحل دل و ديده در چشم مرمد رسيد
از پى نامحرمان، قفل زدم بر دهان
خيز بگو مطربا، عشرت سرمد رسيد

حضرت محمد (ص)

ناصرخسرو
گزينم قرآن است و دين محمد(ص)
همين بود ازيرا گزين محمد(ص)
يقينم كه من هر دوان را بورزم
يقينم شود چون يقين محمد(ص)
كليد بهشت و دليل نعيم
حصار حصين كيست؟ دين محمد (ص)

مدح پیامبر اعظم (ص)

خلیل شفیعی
ای جلوه رخت زده آتش به جان گل
نامت محمد است و نشانت، نشان گل
ميلاد باشكوه تو ای باغبان نور
همزاد نغمه‌خوانی بلبل زمان گل
قرآن تويی چو خيره نظر می‌كنم به نور
گل می‌كند دوباره نگاهم ميان گل
اين جای حيرت است كه در گلشن كساء
هم شاخه گلی تو و هم باغبان گل
ای باغبان آل خدا در زمين بكار
با مهديت دوباره تو يك آسمان گل

سيد بارگاه كونين

نظامي گنجوي
سلطان خرد به چيره دستي
اي شاه سوار ملك هستي
حلواي پسين و ملح اول
اي ختم پيمبران ِ مرسل
فرمانده ي كشتي ولايت
اي حاكم ِ كشور كفايت
و اي منظر عرش ، پايگاهت
اي بر سر سدره گشته راهت
روشن به تو چشم آفرينش
اي خاك ِ تو توتياي بينش
داننده ي راز صبحگاهي
دارنده ي حجت الهي
نسـّابه ي شهر قاب قوسين
اي سيد بارگاه كونين
محراب زمين و آسمان هم
اي صدر نشين عقل و جان هم
بر هفت فلك جنيبه رانده
اي شش جهت از تو خيره مانده
بوالقاسم و آنگهي محمد
اي كنيت و نام تو مؤيد
مقصود جهان، جهان مقصود
صاحب طرف ولايت جود
با تو نكند چو خاك پستي
آن كيست كه بر بساط هستي
وز بهر تو آفريده شد كون
اكسير تو داد خاك را لون
مقصود تويي ، همه طفيلند
سر خيل تويي و جمله خيلند
شاهنشه كشور حياتي
سلطان ِ سرير كايناتي
گيسوي تو چتر و غمزه ، طغرا
لشكر گه تو سپهر خضرا
در نوبتي تو پنج نوبه است
وين پنج نماز كاصل توبه است
بستي در ِ صد هزار بيداد
در خانه ي دين به پنج بنياد

حديث لولاك

آيت الله شيخ محمد حسين اصفهانى
اى اصل قديم و عقل اَقدم
وى حادث با قديم توأم
در رتبه تويى حجاب اَقرب
بودى تو نبى و در گِل آدم
ملك و ملكوت در كف تست
چون خاتمى اى نبىّ خاتم
از لطف تو شمّه اى است فردوس
وز قهر تو شعله اى است جهنّم
قدّ ملك است در برت راست
پشت فلك است در درت خم
فهم خرد و زبان گويا
در وصف تو عاجزند و اَبكم
فرمود به شأنت ايزد پاك
لَولاكَ لَما خَلقتُ الأفلاك

وعده

مولوي
مصطفي را وعده كرد الطاف حق
گر بميري تو نميرد اين سبق
من كتاب و معجزت را حافظم
بيش و كم كن راز قرآن را فضم
هست قرآن مر ترا همچو عصا
كفرها را دركشد چو اژدها
تو اگر در زير خاكي خفته اي
چون عصايش دان هر آنچه گفته اي

مرآت كبريا

قدسيه مدني كاشان
طالع شد از سپهر رسالت جمال تو
وخورشيد گشته محو جمال و جلال تو
ورخسار دلفروز تو مرآت كبرياست
ذات ازل ستوده به قرآن خصال تو
وگفتار جانفزاي تو گفتار ذوالجلال
صد مرحبا به گفته نغز و مقال تو
وظلمت گرفته بود جهان از سحاب كفر
شد روشن از فروغ جمال و كمال تو
وصف بسته اند بهر نيايش فرشتگان
در انتظار صوت اذان بلال تو
وخيل فرشته در شب معراج تو به عرش
استاده اند با ادب اندر قبال تو
وفرخنده آن كسي كه ز اخلاص و معرفت
پرهيزد از حرام و پذيرد حلال تو
وبا اين اميد «قدسيه» جان مي دهد كه حشر
خوش بنگرد جمال و رخ بي مثال تو

مثنوي محمّد (ص)

محمد رضا آقاسي
الا ساقي مستان ولايت
بهار بي زمستان ولايت
از آن جامي که دادي کربلا را
به نوشان اين خراب مبتلا را
چنان مستم کن از يکتا پرستي
که از آهم بسوزد کل هستي
-
هزاران راز را در من نهفتي
ولي در گوش من اينگونه گفتي
ز احمد تا احد يک ميم فرق است
جهاني اندراين يک ميم غرق است
يقينا ميم احمد ميم مستي ست
که سر مست از جمالش چشم هستي ست
-
زاحمد هردو عالم آبرو يافت
دمي خنديد و هستي رنگ و بو يافت
اگر احمد نبود آدم کجا بود
خدا را آيه اي محکم کجا بود
چه مي پرسند کاين احمد کدام است
که ذکرش لذت شرب مدام است
-
همان احمد که آوازش بهار است
دليل خلقت ليل و نهارست
همان احمد که فرزند خليل است
قيام بتشکنها را دليل است
همان احمد که ستار العيوب است
دليل راه و علام الغيوب است
-
همان احمد که جامش جام وحي است
به دستش ذوالفقار امر و نهي است
همان احمد که ختم الانبيا شد
جناب کنت و کنز مخفيا شد
همان اول که اينجا آخر آمد
همان باطن که بر ما ظاهر آمد
-
همان احمد که سرمستان سرمد
بخوانندش ابوالقاسم محمد (ص)
محمد ميم و حا ء و ميم و دال است
تدارک بخش عدل و اعتدال است
محمد رحمه للعالمين است
کرامت بخش صد روح الامين است
-
محمد پاک و شفاف و زلال است
که مرات جمال ذوالفقار است
محمد تا نبوت را برانگيخت
ولايت را به کام شيعيان ريخت
ولايت باده ي غيب و شهود است
کليد مخزن سر وجود است
-
محمد با علي روز اخوت
ولايت را گره زد بر نبوت
محمد را علي آينه دارد
نخستين جلوه اش در ذوالفقار است

هنوز بوي تو در باغ‌هاي عالم هست

جواد محقق
رشته‌اي كه فرود آمد
تو را چه گفت
كه تا امروز
تمام جان و جهان را
به‌خويش مي‌خواني
و تا زمين و زمان هست
زنده مي‌ماني؟
اگرچه بعد تو اي سبز
باغ‌ها زردند
و خيل مردنمايان شهر نامردند،
ولي هنوز كساني كه با تو هم‌سويند
غبار غصه ز چشمان شهر مي‌شويند
اگرچه نيستي اما
هنوز بانگ بلال از مناره مي‌آيد
كه شهر را به تماشاي نور مي‌خواند
هنوز خاطره تابناك فريادت
كه تا نهايت تاريخ راه مي‌پويد
تمام هستي ما را در اين خراب‌آباد
به پاي‌كوبي جشن و سرور مي‌خواند
هلا ستاره شب‌هاي مكه و تاريخ!
كه طاق كاخ مداين به‌خاطر تو شكست
و شعله‌هاي بلند آشيانه زرتشت
به احترام شب زادنت به خاك نشست
و ساوه چشم پرآب از هرآن‌چه غير تو بست
تو را غروب در اين بامداد رنگين نيست
هنوز، بوي تو در باغ‌هاي عالم هست

منبع: www.payambarazam.ir