نخل های سر بریده

بعضی ها به مذاق شان خوش نمی آید بنویسی در سفر چه خوردیم ، کجا رفتیم وشب را چگونه وکجا سر کردیم. بعضی هم عکس آنرا دوست دارند می خواهند به جزئی ترین چیزها پرداخته شود حتی بدانند مزۀ غذایی که خورده اید ترش بوده یا شیرین. برای راضی کردن سلیقه ها، بعضی ها در نوشتن چنان بر خود سخت می گیرند که ضعف و بیحالی بر آنان غلبه کرده به جای فریاد، ترجیح می دهند سکوت کنند. امکان دارد شیرینی سفر در همان چیزهایی باشد که نوشته نشده اند. مخاطب دوست دارد به جای خواندن روایت سفر ، چنان غرق در نوشته شود انگار خودش سفر را تجربه می کند. نه تنها شب اول، بلکه روز بعد را هم درون قطار بودیم. شب دوم یک سوئیت سه خوابه در مجتمع میثاق با سه اطاق خواب و دو دستگاه سرویس بهداشتی با کلیه امکانات در اختیار بیست و یک نفر قرار دادند. دو نفر شب را به خانه اقوام در آبادان رفتند. سماور سطلی شکل گاز سوزی، در محوطه بیرون خوابگاه ( شهید حبیب الله شمایلی) گذاشته بودند وکلیه وسایل چای روی میز کنار آن قرار داشت. هر اندازه چای لازم بود مجاز بودیم مصرف کنیم. برای ما که دو روز در راه و حرکت بودیم و آخر شب به خوابگاه رسیده بودیم نعمت بزرگی به حساب می آمد: دستهای تو اگر مهربان باشد دل خوش را می تواند مثل سبزی، سالاد بر سر سفرۀ شام بگذارد تا هرکس هر اندازه که می خواهد بردارد ببرد. شبی آرام توأم با رضایت را سپری کردیم. بعد از صرف صبحانه در سالن غذا خوری شامل: کره، مربا، عسل، تخم مرغ، شیرو پنیر، باید با کلیه وسایل سوار اتوبوس می شدیم. با کمی تأخیر وارد اتوبوس شدم. قبل از سوار شدن برگشتم به نمای ساختمان و تابلوی بزرگی که نام شهید حبیب الله شمایلی بر پیشانی آن نقش بسته بود را نگاه کردم. چنان با اشتیاق همراه با افسوس نگاه کردم گویی خانۀ چندین سالۀ شخصی خودم را داشتم ترک می کردم. این کارم باعث اعتراض و خندۀ بقیه شد و طنز را چاشنی کلمات خود کرده تحویلم می دادند. همیشه به همین گونه است، تا می آیی به کسی و چیزی دل ببندی باید خدا حافظی کنی. بابا بزرگی مسئول تدارکات وهماهنگ کننده کاروان وقتی مطمئن شد همه سوار شده اند وسط اتوبوس ایستاد و با صدای بلند طوری که همه بشنوند گفت: می رویم خسرو آباد منطقه عملیات والفجر هشت، بعد بر می گردیم خرمشهر و از یک یادمان دیدن می کنیم بعد هم می رویم شلمچه. نهار را هم در سالن باغ کنار پل خرمشهر می خوریم. باید طوری حرکت کنیم که جبران تاخیر روز گذشته هم بشود در غیر این صورت به خیلی از جا ها نمی رسیم. در ضمن شب را در خوابگاه هوا فضا خواهیم بود. روبه راننده کرد وگفت: حرکت کن. در حالیکه از مجتمع میثاق فاصله می گرفتیم به مناسبتهای گوناگون صلوات می فرستادیم و برای شهدا و امواتمان فاتحه می خواندیم تا معنویت سفرمان بیشتر شود. وارد بلواری شدیم که میدان کاروانسرا، هتل پارسیان و بهداری ارتش در آن قرار داشت. از کوی ذوالفقاریه و خانه های سازمانی شرکت نفت و مشعلهای روشن گذشتیم. یکبار دیگر هنگام شب از کنار آنها عبور کردیم. عکس مشعل ها در آبگیر های کنار جاده افتاده بود و زیبایی شان در شب چند برابر شده بود. یاد چهل ستون اصفهان افتادم که تصویر بیست ستون در آب می افتد می شود چهل ستون. در کتابی به قلم خانم فاطمه دهقان نیری با عنوان سرداران سوله، خاطرات دو پزشک جراح در بیمارستان شرکت نفت در زمان جنگ، مطالب زیادی در باره آن منطقه خوانده بودم و حالا که از نزدیک آنجا را می دیدم برایم خاطره انگیز شده بود. مثل اینکه مدتها در آنجا بوده ام. در فرصتی مناسب به بازار تو در توی آبادان که بخاطر نزدیکی به ایام نوروز مملو از مشتری بود هم سر زدیم. از یادمان سینما رکس آبادان که به دست عوامل ساواک آتش زده شده بود هم دیدن کردیم. یاد آوری ماجرای سینما رکس برای ما جالب بود و مدتی کنار آن ایستادیم و عکس گرفتیم، اما برای اهالی عادی به نظر می رسید. تابلو اروندکنار که مشاهده شد به سمت راست جاده مرزداران پیچیدیم. اروند کنار در پنجاه کیلومتری جنوب شرقی آبادان واقع شده بود. منطقه ای که عملیات غرور آفرین والفجر هشت در آنجا صورت گرفته بود. در قسمت راست جاده، نخل های نخلستان سوخته بودند و نخلهای بی سر، شهادت می دادند که توپها و تانکهای دشمن، آنها را به آتش کشیده اند.