این روزها مراقب باشیم تقوایمان گم نشود!

به گزارش راهیان نور؛ این روزها به دوستانم سپرده‌ام اگر مادر شهیدی را می‌شناسند، مرا خبر کنند؛ تا به دلیل شیوع این ویروس منحوس به صورت تلفنی هم که شده احوالی از زنانِ فداکار و صبوری که پاره‌های تن‌شان را در راه امام زمان خود اهدا کردند، بگیریم....

 همان هایی که همچون زینب، سَبک زندگی پسران‌شان را روایت می‌کنند تا برای ما جوانانِ درمانده در این هجمه‌ها و ظواهر فریبنده، تلنگری باشد. فراموش نکنیم روزی کسانی چند صباحی انسان وار مانند مولای خود حسین زیستند و چون دنیا گنجایش روحشان را نداشت رخت بربسته و به وصال یار، الگو و در یک کلمه معشوق خود رسیدند.

با مادر شهید رضا نعیمی گفتگو کردم که در این وادی عشق، با گریه می‌گفت: فرزندم همیشه کلامش این بود، امام پدر ماست نگذارید امام تنها بماند؛ و من به یاد جوانان گمنام و بی‌نام و نشانیافتادم که هم اکنون نیز امام خامنه‌ای را تنها نگذاشته‌اند.

مادرش می‌گفت دغدغه‌ی اصلی‌اش جنگ بود. یک روز که به خانه آمد برایش توت بردم، حتی یک دانه هم نخورد؛ می‌گفت می‌ترسم شیرینی توت مزه جنگ را از دهانم ببرد. بیاد جنگ اقتصادی و فرهنگی افتادم.

در پی تشابهی میان رزمنده‌های جنگ نرم با رزمنده های دفاع مقدس بودم... صدایی در ذهنم پیچید؛ چقدر از شیرینی‌ها گذشتیم تا مزه جنگ فرهنگی و اقتصادی را فراموش نکنیم؟!

با مادر شهید داریوش احمدی بهبهانی گفتگو کردم؛ او می‌گفت: داریوشِ من اگر همسایه‌ای را زنبیل به دست می‌دید برای کمک به سمتش می‌دوید. نیمه شب‌ها جانمازش را یواشکی برمی‌داشت، به گوشه‌ای پناه می‌برد و نماز شب می‌خواند.

این سوال در ذهنم پیچید که مگر چند ساله بود؟ ناگهان مادرش گفت داریوش تنها 17سال داشت که در شلمچه دوپایش را جا گذاشت و بعد از آن شهید شد.

مادر شهید مدافع حرم هم میلاد بدری هم برایم نقل کرد که از کودکی به پسرش یاد داده بود، اگر کاری می‌کند برای رضای خدا باشد و من می‌اندیشم این بالاترین درجه تقواست که فرد، رضایت خدا را ملاک انجام کارهایش قرار دهد. تقوایی که امروز بیشتر می‌بینیم، تقوایی‌ست که با یک تق، وا می رود...


انتهای پیام/
جهادرسانه ای شهید رهبر
تارا حسین پور/971221258