قابل قبول نیست گردان در محاصره باشد و فرمانده در صحنه نباشد...
در مرحله دوم عملیات ،رمضان برای یکی از گردانها مشکلی پیش آمد. آن گردان عمق پیشروی اش بیش از حد بود و به نزدیکی دشمن رسیده بود و به همین دلیل در محاصره قرار گرفته بود. شهید باقری که مکالمات بیسیم را در قرارگاه نصر گوش می کرد، متوجه این مسئله شد او با فرمانده تیپ ارتباط برقرار کرد و به او گفت: «شما کجا هستید؟ او گفت: من توی تیپ هستم شهید باقری ادامه داد: شما باید بروید، خودت از موانع عبور کنی وارد صحنه بشوی و این گردان را از محاصره نجات بدهی و تا خودت به صحنه ،نروی این اتفاق نمیافتد این گردان الآن متوجه نیست و اگر به آنها بگویی که توی محاصره ،هستند وضع خراب تر میشود و ممکن است دستپاچه شوند باید خودت به صحنه بروی و جناحین این گردان را با گردانهای دیگر حفظ کنید تا بتوانید آنها را از محاصره خارج کنید.

فرمانده تیپ استدلال‌هایی آورد مبنی بر این که: «نیاز نیست که من به آنجا بروم من مشغول هماهنگی واحد توپخانه هستم و کارهای مهم دیگری دارم نمی‌توانم بروم.
در این لحظه شهید باقری آن چنان محکم پشت بیسیم فریاد زد که تمام کسانی که در قرارگاه، بودند از این واقعیت رنگشان پرید و وحشت کردند. او خطاب به آن فرمانده تیپ با فریاد گفت: «اگر الآن از سنگرت حرکت نکنی و به سمت خط نروی و این گردان را از محاصره نجات، ندهی با تو به شدت برخورد میکنم من خودم الآن میآیم، آنجا تو نباید توی سنگرت باشی و باید به صحنه رفته باشی یا میروی و خودت به همراه این گردان توی محاصره شهید میشوی یا گردان را از محاصره در میآوری برای من قابل قبول نیست که گردان محاصره شده و اسیر بشود بعد فرمانده تیپ زنده و سالم این طرف باشد سریع حرکت کن برو با این قاطعیت و عتابی که او به فرمانده تیپ کرده بود، آن فرمانده به صحنه رفت و کار محاصره گردان مورد نظر را یکسره کرد و آن گردان از محاصره نجات پیدا کرد.

کتاب من اینجا نمی مانم، صص ٦٢-٦٤