قم - راهیان نور، آیت‌الله سبحانی گفت: حضرت خدیجه (س) تمام اموال خود را برای اسلام به پیامبر(ص) داد، کارهای زیادی کرد و ایمان مستحکم ایشان تأثیر ویژه‌ای در بقای اسلام داشت.

به گزارش راهیان نور، آیت‌‌الله جعفر سبحانی از مراجع تقلید در هشتمین برنامه چشمه معرفت که در شب‌های ماه مبارک رمضان از شبکه دوم سیما پخش می‌شود، با تأکید بر اینکه پیامبر اکرم (ص) برترین معرِّف حضرت خدیجه (س) هستند، گفت: بعد از درگذشت حضرت خدیجه (س)، پیامبر (ص) مدام از ایشان سخن می‌گفت و از ایشان تعریف می‌کرد و وقتی نام ایشان را می‌شنید، اشک از چشمانشان جاری می‌شد.
 
وی خاطرنشان کرد: گاهی اوقات پیش می‌آمد که برخی از مردم خطاب به پیامبر اکرم (ص) عرضه می‌داشتند که چرا اینقدر برای همسرتان خدیجه(س) اشک می‌ریزید و از ایشان یاد می‌کنید، حضرت در پاسخ به آنان می‌فرمود: «خدیجه زنی بود که وقتی همه مردم مرا تکذیب کردند او به من ایمان آورد، در پیشرفت دین خدا به من کمک کرد و تمام دارایی‌اش را برای اسلام صرف کرد و من مأمور هستم که بشارت خانه‌ای در بهشت را به او بدهم».
 
آیت‌‌الله سبحانی با اشاره به داستانی درباره ایمان مستحکم حضرت خدیجه (س) گفت: در میان زنان نخستین زن، حضرت خدیجه (س) و در میان مردان نخستین مرد، امیرالمومنین(ع) بود که به نبی مکرم اسلام (ص) ایمان آورد. روزی فردی دید که در میان بت‌پرستان مکه سه نفر جدای از آنان وارد مسجدالحرام شدند و به نماز ایستادند. سوال شد که این سه نفر چه کسانی هستند، عبدالمطلب پاسخ داد: آن که جلوی دو نفر دیگر است، برادرزاده‌ام محمّد است و دو نفر دیگر یکی همسر او و دیگری برادرزاده دیگرم علی است، سپس گفت: بدان که در زیر آسمان، فقط این دو نفر به محمد ایمان آوردند.
 
وی با اشاره به قرارداد مضابه میان حضرت خدیجه (س) و پیامبر اکرم (ص) یادآور شد: پیامبر (ص) اجیره حضرت خدیجه (س) نبود، بلکه میان آن دو بزرگوار قرارداد مضابه‌ای منعقد شده بود؛ به این صورت که مالک یعنی حضرت خدیجه(س) مال خود را در اختیار عامل قرار می‌دهد و در سود و نه ضرر با او شریک می‌‌شود.
 
آیت‌‌الله سبحانی درباره ازدواج حضرت خدیجه (س) با پیامبر (ص) نیز گفت: حضرت ابوطالب (ع) در ابتدا پیشنهاد ازدواج با پیامبر(ص) را مطرح کرد که حضرت خدیجه (س) موافقت کرد. پس از این ازدواج، حضرت خدیجه (س) به مدت سه سال در شعب ابی‌‌طالب به سر برد و در سخت‌ترین شرایط که حتی گاهی روزها را با یک خرما به آخر می‌رساندند، لحظه‌ای لب به اعتراض نگشود.
 
انتهای پیام/