تاریخ انتشار
دوشنبه ۳۰ مرداد ۱۳۹۶ ساعت ۰۹:۰۲
کد مطلب : ۱۰۷۵۳
دل نوشته:
شب های بلفت ستاره باران است
محمد شعبانی
چند روزی است قدم در جایی گذاشته ام که موهبتی بدین بزرگی برایم قابل باور نیست. انگار گویی حافظ نیز چنین روزی را تجربه کرده بود که فرمود:
"من که باشم که بر آن خاطر عاطر گذرم"
"لطف ها می کنی ای خاک درت تاج سرم"
می ترسم... می ترسم رسالتی بر دوشم نهاده باشند و من نه لیاقت آن را داشته باشم و نه بتوانم ادای دین نمایم. بوی قافله می آید. قافله ای که اگر جا بمانی، دیگر آه و فغانت دردی را دوا نمی کند.
آن وقت حالت می شود حال و روز سلیمان خزاعی که بدلیل عدم حضورش در روز عاشورا، در جسم و روحش دار الندبه ای به پا کرد.
" کل یوم عاشورا کل ارض کربلا " یعنی چشم هایت را به آسمان بدوز تا تصویر هفتاد و دو ستاره را عاشقانه زمزمه کنی.
شب های بلفت ستاره باران است. ستاره هایی که بال پرواز دارند و در بند زمان و مکان نیستند بلکه لگام زمان و مکان را به دست گرفتند و هر که را بخواهند شکار خود می کنند.
آنان داستان کربلا را خوب خوانده بودند. برای شناختن این ستاره ها نیز باید داستان کربلا را خوب بخوانی. این حرف منِ از همه جا رانده نیست. سید شهیدان اهل قلم چون خود این راه را رفته بود، این جمله برای من و تو به ارمغان گذاشت: هر کس می خواهد ما را بشناسد، داستان کربلا را بخواند.
ای ستارگان بلفت و دوپازا، من تنها صفحه اول این داستان را ورق زده ام. اما مصداق بارز " صمّ بکم عمی فهم لا یرجعون " هستم. پس شما خودتان مرا از این هزار توی تعلقات نجات دهید، چرا که این روزها ماءمن و ملجائی جز شما ندارم...
انتهای پیام/
