اهواز- راهیان نور- اینجا دهلاویه است، سرزمین شهیدان. محل شهادت مرد دعا و جهاد و شهادت. به بالاترین مدارج علمی رسید، اما نه برای خود.

به گزارش راهیان نور؛ همانا منم پروردگار تو، پس نعلین از پای بر کن ، زیرا تو در وادی طوس مقدس هستی و جایگاه مقدس  را با کفش آمدن نشاید.

 اینجا دهلاویه است،  سرزمین شهیدان. محل شهادت مرد دعا و جهاد و شهادت. به بالاترین مدارج علمی رسید، اما نه برای خود:

«باید به آن سنگدلانی که علم را بهانه کرده و به دیگران فخر می‌فروشند، ثابت کنم که خاک من هم نخواهند شد.  باید همه آن تیره‌دلان مغرور و متکبر را به‌زانو درآورم، آنگاه خود خاضع‌ترین و افتاده‌ترین فرد روی زمین باشم.»

او که  قدم درراه جهاد گذاشت؛ جنوب لبنان و کردستان و دهلاویه.

 اینجا سرزمینی است که مصطفی را به یاد دارد و نبردش را.  آن‌وقت که تفنگ به دست،  به خیلی تانک‌ها هجوم می‌برد.  به آن هنگام که به‌تنهایی، با معبودش راز نیاز می‌کرد.

و او که فریاد خاموش شیعه بود:
« خدایا تو را شکر می‌کنم که شیعیان را با اسلحه شهادت مجهز کردی که علیه طاغوت‌ها و ستمگران و تجاوزگران قیام کنند و با خون سرخ خود، ذلت هزارساله را از دامن تشیع پاک کنند و ارزش و اهمیت شهادت را در معرکه حیات بفهمند و باایمان خدایی و اراده آهنین، خود را از لجن‌زار اسارت اسدی جسدی و روحی نجات بخشند. علی وار زندگی کنند و درراه سرخ حسین قدم بگذارند و شرف و افتخار راستین تشیع را که قرن‌ها دست ستمگران بود، دوباره کسب کنند.»

 آداب زیارت را به‌جا آور.نیت کن که شهیدان ایران با تو هم‌کلام شود؛ با تو سخن بگویند. شهدا راهنما هستند، برای همه ما از قافله جاماندگان.

 در اینجا می‌توان چشم دل‌باز کرد. در اینجا می‌توان نفس را زیر پا گذاشت. در دهلاویه می‌توان خدا را پیدا کرد و به شهر بازگشت.

انتهای پیام/