با آغار حرکت عظیم کاروان‌های راهیان نور شمیم عطر ایثار و شهادت در سرزمین خون‌رنگ جنوب به مشام می‌رسد که به راستی اهل معرفت را به بهشت خداوند نزدیک می‌سازد.

راهیان نور حرکت عظیم جهادی و فرهنگی در راستای ترویج ارزش‌های عاشورایی و نهادینه کردن فرهنگ ایثار، شهادت و مقاومت و انتقال این ارزش‌ها به نسل چهارم انقلاب است و افزایش بصیرت و ولایتمداری را به دنبال دارد.

در این میان یادمان‌های دفاع مقدسی همچون پادگان دوکوهه، فتح‌المبین، طلائیه و مشهد شهدای شلمچه در استان خوزستان همه ساله در این ایام به یک آوردگاه فرهنگی و اجتماعی بزرگ تبدیل شده که پیر و جوان و زن و مرد از جای جای ایران اسلامی به زیارت این مکان‌ها بیایند تا در دریای زلال معرفت شهدا تن را شست‌وشو داده و از انوار آن مردان خدایی فیض بگیرند.

از ابتدای اسفندماه هر سال، خیل عظیم مردم به‌ویژه جوانان و نوجوانان در قالب کاروان‌های نور با حضور در این مکان‌های مقدس و خاکریزهای خط مقدم جبهه فرهنگی و نبرد با دشمن، با تجدید روحیه‌ای مضاعف، سال جدیدشان را در کنار قبور مطهر شهدای گمنام و با یاد شهدا آغاز می‌کنند.

به جرأت می‌توان گفت کاروان‌های راهیان نور و سفرهای زیارتی به مناطق عملیاتی هشت سال دفاع مقدس می‌تواند تا حدود زیادی جامعه و نسل جوان ما را در مقابل جنگ نرم دشمنان مصون نگه دارد و استمرار این حرکت بزرگ ضرورتی اجنتاب ناپذیر در جامعه امروز ما است.

نگاه ویژه و تخصصی به بحث فرهنگ و به ویژه مقوله‌های ایثار، شهادت، حماسه و از خودگذشتگی در راه وطن در این کاروان‌ها از جمله مواردی است که می‌تواند تاثیرات شگرفی را در جوانان ما به وجود آورده و به طبع آن، موجب تاثیر در فضای عمومی جامعه شود، همان گونه که مقام معظم رهبری در ششم فروردین‌ماه ۱۳۹۳ در منطقه عمومی عملیات شکست حصر آبادان در شرق کارون فرمودند: «باید توشه این سفر معنوی، تجربه آموزی، بصیرت و انوار الهی باشد».

نهادینه ساختن حرکت کاروان‌های راهیان نور به عنوان یک فرهنگ در جامعه اسلامی و تبدیل آن به یک فرهنگ، تاثیر فراوانی در جامعه امروز ما به دنبال خواهد داشت؛ تاثیراتی که شاید برای به ثمر رسیدن هر یک، باید روزها و ماه‌ها و شاید سال‌ها وقت صرف کرد.

مناطق عملیاتی هشت سال دفاع مقدس، سرزمین‌های مقدسی است که در آنان می‌توان روح را از ناپاکی‌ها و پلشتی‌ها پاک ساخته و آن را در فضای روحانی شهدا صاف و صیقلی کرد.

سرزمین‌های نور و حماسه‌ای که در دورانی نه چندان دور، معرکه نبرد حق و باطل بوده و امروز برای اهل معرفت به مانند نقطه‌ای از بهشت خداوند است، بهشتی که از آن عطر معنویت و انسانیت به مشام می‌رسد و جان را بانشاط کرده و به خداوند نزدیک می‌سازد.

عشق رازی است، لبخند رازی است و عاشقانه زیستن و عاشقانه کوچ کردن رازی بزرگ‌تر. به راستی زیستن در دامنه آتشفشان حماسه، ایثار و مقاومت و پرواز به آسمان‌ها در این سرزمین معنا پیدا می‌کند، سرزمین سرخ مردانی که پا بر دنیا نهادند و در شبی از شب‌های خون و حماسه از خط مرزی عشق گذشتند و به خدا پیوستند.

پس به یاد آن همه عاشق، رسم پرواز را به یاد بیاوریم و پاسدار حریم ولایت باشیم، به امید روزی که در رکاب آخرین امیر عشق پاسداری کنیم.

یادداشت: علی بازگیر