تاریخ انتشار
شنبه ۷ اسفند ۱۳۹۵ ساعت ۰۹:۳۸
کد مطلب : ۸۵۵۰
هویزه یاد آور ایثار حسین علم الهدی و صدها عاشقیست که حتی به اندازه یک مزار، دنیا را نمیخواستند
یادش بخیر...
آن روز را میگویم...
با پای دل، آرام آرام قدم برداشتم و راهی دیاری شدم که بعدها نامش را از لابه لای کتاب ها خواندم...
چشمم به گنبد فیروزه ای رنگی خورد و گویی احساسی غریب، همچون موجی متلاطم در من بوجود آمد. در آن پهن دشت غم آلود، گویی زمین رازی عجیب را در دل نهفته است تا بر تارک تاریخ حک کند و بر صفحه دل ها به تصویر کشد...
آنجا آسمان هم بوی غربت میداد. صدای باد به گوش میرسد و گاهی کسی از دور دست ها الله اکبـــــر میگفت... وارد که شدم دربی آهنی بود و راهرویی کاشی شده که با قفسه های شیشه ای به دو نیم تقسیم شده بود و مزار هایی خاکی رنگ که آنطرف تر، با نظم خاصی دیده میشد...
گویی مزارها طوری آراسته شده اند که وقتی شب هنگام مادر شهدا ، فاطمه زهرا می آید، با آن قد خمیده و پهلوی شکسته، به راحتی عبور کند و گوشه ای بنشیند و مجلس روضه برپا شود...
یادش بخیر... آنجا را میگویم. همان سرزمینی که دلم هنوز جا مانده است در خاکش. آنجا را میگویم... آنجا که حسین علم الهدی قامت راست کرد و مردانه ایستاد. آنجا که همه گمنامند و قبرهای خالی، درس عشقی که از مکتب فاطمی آموخته بودند را خوب بلدند.
همانجایی را میگویم که نامش هویـــــزه است و رسمش این است که آدم را بهشتی میکند. به خاکش که قدم مینهی از فرش به عرش میکشاندت و ما خاک نشینان را با افلاک نشینان آشنا میکند...
هویزه یاد آور ایثار حسین علم الهدی و فرخ سلحشور و صدها عاشقیست که حتی به اندازه یک مزار، دنیا را نمیخواستند...
دلم را جا گذاشته ام در هویزه.
در همان وادی عشق و جنون...
و میدانم که بار دگر که میروم تمام دلم را در آنجا خواهم گذاشت تا شـــــهـــدا خریدار دل زنگار گرفته و نگاه های گناه آلودم باشند...
شـــــهدا، گاهی نگاهے
