به گزارش خبرنگار راهیان نور، روزهای پایانی سال برای عده‌ای حال و هوای عید را به ارمغان می‌آورد و برای عده‌ای نیز عطر و بوی شهدا را؛ گویا در اسفند بیش از پیش بی قرار شهدا می‌شوند و به دنبال تکه‌های وجودشان که در روزهای خادمی جا مانده است می‌گردند. دلشان پر می‌زند برای روزهایی که هم و غمشان خادمی شهدا بود و بس. 

در این میان بودند کسانی چون حجت الله رحیمی که رزق خادمی خود را با شهادت گرفت یا کسانی چون شهید مدافع حرم رضا عادلی کرد زنگنه، که در اردوگاه شهید مسعودیان مدال خادمی بر گردن آویخته و در رزمایش ستاره‌های زمینی همزمان مسئول انفجار بود و هنروری می‌کرد؛ هنروری که اگرچه سوپراستار سینمای رنگی این دنیا نشد و عکسش بر سر در آن نصب نگشت، ولی نام و یادش بین دوستانش باقی ماند، دوستانی که جای خالی او را هر شب در رزمایش ستاره‌های زمینی بغض می‌کنند و از اینکه مانده‌اند و او رفته است دلتنگند. 

سخت است از یک جمع همدل، که سال‌های متمادی با هم بودند کسی کم شود، آن هم رضا که برای آنان یک رفیق بی بدیل بود؛ هنوز دوران نامزدی‌اش به یک سال نمی‌رسید که عروسش رخت عزا بر تن کرد و دوستانش را در یازدهم بهمن ماه 1394 عزادار خود کرد؛ رضا در جشنواره آسمانی، سیمرغ طلایی شهادت را از دستان شهیدان دریافت کرد و درخشید، او نشان داد که در باغ شهادت باز است و می‌توان از اردوگاه شهید مسعودیان معبری به سوی قله‌ی شهادت زد.

انتهای پیام/
خبرنگار افتخاری راهیان نور
اردوگاه مسعودیان - حیدری