تاریخ انتشار
پنجشنبه ۳ فروردين ۱۳۹۶ ساعت ۰۸:۴۳
کد مطلب : ۹۲۸۹
نویسنده؛ هاشمی
میشداغ سرزمین کوله پشتی های پُر از پرواز
اینجا کربلای سینه سُرخانی ست که آمدن و رفتنشان رویایی بیش نبود، رویایی کوتاه و شیرین باید سلام کرد بر دست های بریده شده، بر انگشت های جدا شده از دست باید سلام کرد بر پوتین های بی پا، پاهایی که بند پوتین آن ها تا آسمان گشوده شده باید سلام کرد بر پیشانی ایی که بوسه گاه گلوله شده اند.
باید سلام کرد بر کوله پشتی های پُر از پرواز باید سلام کرد بر پیکرهای قطعه قطعه شده که شماره ی شناسنامه ی آن ها شهاب شدند و هر کوچه و خیابان شهرمان را تا ابد ستاره باران کردند. باید سلام کرد بر لب های سیراب از عطش عشق. باید سلام کرد بر نیاکی ها، آشوری ها، نقاره پرست ها، فلاحی ها، عباس دوران ها، جهان آراها، همت ها و شهدای مدافع حرم.
آری سلام ما را پذیرا باشید، اینجا پادگان میشداغ است. صدای صیاد شیرازی با رمز یازهرا شب ها طنین انداز می شود. اینجا اگر چه در بدو ورود به رزمایش، با خنده و گوشی به دست وارد می شوی اما انتهای عملیات خودت می مانی و یک دنیا سوال و شرمندگی که چه اتفاقی افتاد در همین چند دقیقه و در شیار بین دو کوه در دل آتش و کوه و خاک و انفجار و دود آنقدر دود زیاد است که حتی اگر دست رفیقت را گرفته باشی ناخواسته رهایش می کنی.
در بین راه تو می مانی و خدا، وحشت و ترس از صدای انفجار فوگازها همه را بیدار می کند حتی آنان که نمی خواهند قبول کنند که اینجا باید بیدار شد. با دوست و رفیقت می آیی اما بعضی ها بین راه دوام نمی آورند حالشان بد می شود بعضی ها برمی گردند اما اینجا که آمدی راه برگشت ندارد، حالا تصورش را هم بکن که چه ها گذشته بر صیاد و همرزمانش.
انتهای پیام/
