تاریخ انتشار
شنبه ۲ ارديبهشت ۱۳۹۶ ساعت ۰۷:۱۲
کد مطلب : ۹۷۲۰
نهادی انقلابی و مقدس
همه نيروهاى مسلح جمهوری اسلامی ایران در حکم بازوى ولايت فقيه و پاسدار نظام الهىاند، و حداقل بخش عظيمى از اين ركن عظيم را در قالب سپاه پاسداران و فرماندهان سپاه و عناصر معمولى سپاه مىبينم. يك چنين مجموعهاى مانند سپاه مىتواند تضمين كننده بقاء جهتِ انقلابى در همۀ شرايط در مجموع جامعه باشد و سپاه اين نقش را مىتواند و بايد ايفا كند. امتياز برجستۀ سپاه پاسداران بر ارتشهاى جهان نيز در اين است كه بر محور حق و در راستاى قسط و مرزبان حماسه و فضيلت است و تبعيت از فرمان «ولى فقيه» را سرلوحه شعار و عمل خود قرار داده است.
سپاه پاسداران خاستگاه آرمانهاى مكتبى و انقلابى ملت مبارز ايران و تجليگاه اقتدار سياسى، نظامى جمهورى اسلامى است.
اين نهاد «پاك سرشت» مسير پرفراز و نشيب حوادث گوناگون پس از انقلاب را سرافراز و ظفرمندانه پيموده و حماسههاى جاودان و پرافتخارى را در صحيفۀ انقلاب به ثبت رسانده است.
پاسداران فرزندان معنوى امام امت، وارثان حماسههاى پيروزى و شهادت و پيروان راستين ولايتند كه همواره بار سنگين حفظ دستاوردهاى گران سنگ انقلاب و دفاع مقدس را بر دوش مىكشند و پرچمدار گسترش فرهنگ، معنويت و ارزشهاى دفاع مقدس به اقشار جامعه و نسل آينده نظام اسلامىاند.
سپاه به خاطر رسالت عظيم و نقش حساسى كه داشته و دارد، همواره مورد عنايت خاص بنيانگذار جمهورى اسلامى، حضرت امام (ره) بوده و امروز نيز مورد توجه ويژۀ مقام معظم رهبرى، حضرت آية الله خامنهاى (مدّ ظله العالى) مىباشد.
محبّت سرشار و علاقۀ قلبى رهبرى نسبت به پاسداران و فرمانبرى و اطاعت صادقانه سپاهيان از فرامين حضرتش، دليل روشنى بر پيوند ناگسستنى سپاه و ولايت است1.
سپاه در تاريخ شناخته شدۀ ایران اسلامی، يك پديدۀ بینظير و حاصل تدابیر و ژرفنگریهای امام امت است، يعنى سپاه، سازمانی است كه با حکم ولایت ولادت یافت و رشد و نماى آن در صحنه انقلاب در عرصۀ دشوارترين آزمونهاى انقلاب بود.
ستاد مرکزی راهیان نور کشور دوم اردیبهشت سالروز تاسیس سپاه پاسداران انقلاب اسلامی را به تمامی سبزپوشان استوار حریم ولایت، فرماندهان و مجموعه عظیم این نهاد مقدس، بویژه خادمین شهدا در «قرارگاه راهیان نور سپاه و بسیج» تبریک عرض می نماید.
پینوشت:
1. سپاه از دیدگاه مقام معظم رهبری، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی نمایندگی ولی فقیه پژوهشکده تحقیقات اسلامی، جلد 1، ص 10-11