ملائکه به اینجا تبرک می جویند
شلمچه کجاست؟
شلمچه یک منطقه مرزی است. این منطقه در غرب خرمشهر است، شلمچه نزديک ترين نقطه مرزي به شهر بصره در عراق است. شلمچه يکي از محور هاي ورودی حمله به شهر خرمشهر بود. شلمچه را می توان دروازه ورودی به خرمشهر دانست. این منطقه بسیار دارای اهمیت بود، طوری که در عمليات بيت المقدس خرمشهر آزاد شد ولي عراق به شدت از این منطقه دفاع کرد تا آن را از دست ندهد. دشمن در این منطقه سرمایه گذاری های زیادی کرد طوری که تجهیزات زیادی در آن مستقر مرد و موانع، استحکامات و رده‌هاي دفاعي متعددي در اين منطقه ايجاد کرد. این اشغال تا دی ماه ۶۵ و تا یکی از مراحل عملیات کربلای ۵ ادامه داشت و بالاخره در هم شکست و آزاد شد.
دشمن بعثی یکبار دیگر در اواخر جمگ این سرزمین را در اختیار خود گرفت اما به همت رزمندگان اسلام این منطقه باز پس گرفته شد.
برخی شلمچه را محل ورود حضرت علي بن موسي الرضا عليه السلام در هنگام ورود به خاک ايران در زمان مامون می دانند.
شلمچه سرزمین مقدس
سال ۱۳۷۸ بود، برای اولین بار سفر به سرزمین راهیان نور در ایام عید برگزار شد. حضرت آقا راهی مناطق عملیاتی جنوب شدند. یکی از مکان هایی که ایشان به بازدید از آن جا پرداختند، منطقه عملیاتی شلمچه بود. آقا در این دیدار گفتند: «امروز شركت من در مجموعه‌ى زائران خاك خونين شلمچه، براى بزرگداشت ياد و نام شهيدان عزيز و مردان بزرگى است كه با خون خود، با جهاد و همت خود، با عزم و اراده‌ى خود، نام شلمچه و خرمشهر و خوزستان و ايران را در تاريخ، بلند كردند»
آقا در ادامه شلمچه را سرزمین مقدس خواندند و فرمودند: « اين جا نقطه اى است كه ملائكه ى الهى كه شاهد فداكارى مخلصانه ى اين شهداى عزيز بودند، به آن تبرّك مى‌جويند. اين‌جا متعلّق به هركسى است كه دلش براى اسلام و براى قرآن مى‌تپد. اين‌جا متعلّق به همه ى ملت ايران است. دل هاى همه ى ملت ايران، متوجّه اين نقطه، اين بيابان و همه ى اين مناطقى است كه شاهد فداكاري هاى جوانان بوده است. شما كه اين‌جا را گرامى مى‌داريد، خوب مى‌كنيد. آمدن شما و احترام به اين نقطه، بسيار بجا و بسيار كار صحيحى است. بنده هم خواستم به ارواح طيّبه‌ى شهيدان و به نَفَس هاى معطّر جوانان مؤمن، تبرّك بجويم و به اين عزيزان احترام كنم؛ لذا آمدم در جمع شما شركت كردم»
شاید بی راه نباشد که این سفر و این صحبت ها را پایه گذار اردوهای راهیان نور بدانیم.
دیدار از شلمچه
از خروجی غربی خرمشهر که می گذری به قسمتی می رسی که محلی ها به آن پل نو می گویند. از روی پل می گذری در ابتدای جاده ای که انتهایش معلوم نیست طاق نصرت زده اند و در ضلع بالایی و مرکزش نوشته اند: «به اولین خاکریز دفاع مقدس خوش آمدید».
وارد جاده می شویم، نمی دانم فاصله ی ابتدا تا انهایش چقدر است، جاده با گارد ریل از وسط جدا شده و با احتساب خط های وسط هر کدام از جاده ها در هر طرف ۳ لاین برای عبور خودرو ها وجود دارد. پرچم های مربوط به ایام محرم و صفر را هنوز در نیاورده اند، پرچم هایی که بالا و پایین آن را بوسیله میله به تیر برق ها متصل کرده بودند و روی آن ها تصاویری از حرم حضرت اباعبدا...(ع)، حضرت عباس(ع)، جملاتی در خصوص محرم و صفر و عبارت های السلام علیک یا اباعبدا...(ع) زینت بخش این پرچم ها هستند.
چند کیلومتری که جلو رفتیم جای این پرچم ها خالی مانده بود و بعد از آن تصاویر شهدای خرمشهر قرار داشت. تصاویری که پایین آنها دو نوشته ستاد راهیان نور و منطقه آزاد اروند وجود داشت.
بعد از چند کیلومتر تابلوی سبز رنگی بود که نشان دهنده مسیر نهر خیّن بود. در ابتدای ورودی یادمان ورودی اتوبوس ها از ماشین های شخصی و افراد جدا شده بود. از ورودی که وارد می شدی لاجرم از زیر یک طاق نصرت حصیری عبور می کردی که بلایش نوشته بودند: «شلمچه بوی چادر خاکی حضرت زهرا(س) را می دهد.»
این جمله مرا مداحی معروف یاد امام و شهدای، حاج سعید حدادیان می اندازد. آن قسمتی که در مورد شلمچه و حضور خانم زهرا(س) می خواند.
غروب است که به شلمچه رسیده ایم. چند کاروان از برگزیده های هلال احمر پشت یکی از خاکریزهای نزدیک یادمان نشسته اند و راوی برایشان صحبت می کند. گنبد فیروزه ای یادمان همراه غروب و پرچم هایی سرخی که روی آن است، خیلی چشم نواز است. حس غریبی دارد. وارد یادمان می شوم در قسمت مرکزی با ارتفاعی حدود دومتر پایین از سطح اصلی حسینیه یک چهار دیواری شیشه ای هست که در آن یادگاری های روزهای سخت؛ از خمپاره گرفته تا پوتین های بازمانده از شهدا را گذاشته اند.
در قسمت بالایی این ضریح شیشه ای، ۵ شهید گمنام هستند که همه شان فرزندان حضرت روح‌ا... اند و یادگاری های این سرزمین مقدس.
