تاریخ انتشار
جمعه ۲۵ تير ۱۳۹۵ ساعت ۲۰:۲۳
کد مطلب : ۷۵۴۴
روایت ایثار؛
جيرجيرك بلبلي بزن!
سردار مجتبی عسگري
روای راهیان نور، «جيرجيرك پنج تا بزن ... جيرجيرك بلبلي بزن ... جيرجيرك چهار تا بزن...» من هم به حرفش گوش مي كردم و هي صدا در مي آوردم.
يه ۱۵ دقيقه اي بساط همين بود.
ديگه خسته شدم و از تو گودي بيرون اومدم و داد زدم: «بسه ديگه پدر منو در آوردين. هي پنج تا بزن، سه تا بزن ، بلبلي بزن ...
شبانه داشتم براي ديدن يكي از فرماندهان جايي مي رفتم، ديدم دو نفر دارند مي آيند سمت ما. اولش با خودم گفتم برم و بترسونم شون.
ولي جلوتر كه رفتم ديدم از بچه هاي اطلاعات عمليات هستن و همين باعث شد تا برم و يواشكي به حرفاشون گوش بدم.
ديدم يكي شون (عباس گنجي) از نيروهاي خودم هست و خودم اطلاعات عملياتي اش كرده بودم. رفيق عباس كه اسمش يادم نمي ياد، داشت به عباس مي گفت: «چه كار كنيم تا مثل دفعه پيش تو عمليات همديگه رو گم نكنيم؟
چون بچه هاي اطلاعات عمليات شبانه بايد ميرفتن در دل دشمن و براي اينكه دشمن متوجه آنها نشه، با احتياط كامل و در سكوت تمام كار مي كردند و همين باعث مي شد تا همديگه رو گم كنند و چون نمي تونستن همديگه رو صدا كنن، بايد با احتياط و تنها برمي گشتن عقب.
تازه در آن عمليات عباس و رفيقش كه همديگه رو گم كرده بودن در ۲۰ متري هم قرار داشتن ولي از هم خبر نداشتن!
عباس گفت: «به نظر من بايد يه صدايي مثل صداي يه حيوون از خودمون در بياريم كه عراقي ها شك نكنن.»
عباس و رفيقش در رأس الخط دو قرار داشتن و منو نميديدن ولي من اونا رو مي ديدم.
شروع كردم به در آوردن صداي جيرجيرك! رفيق عباس متوجه صدا شد و گفت: «عباس صدا رو مي شنوي؟
اين صداي خوبيه ها!»
بعد ادامه داد: «جيرجيرك يه بار ديگه بزن!»
منم صدا در آوردم.
دوباره گفت: «دو تا بزن» منم دو تا زدم.
عباس كه چشماش گرد شده بود،
با صدايي پر از تعجب به رفيقش گفت: «اين جيرجيركه به حرف تو گوش مي كنه!»
رفيقش هم يه نمه حال كرده بود، يه بادي تو گلو انداخت و با غرور گفت: «بله ما سيم مون به اون بالا وصله. تو و بچه هاي پادگان منو قبول ندارين.»
باز دوباره گفت: «جيرجيرك پنج تا بزن ... جيرجيرك بلبلي بزن ... جيرجيرك چهار تا بزن...» من هم به حرفش گوش مي كردم و هي صدا در مي آوردم.
يه ۱۵ دقيقه اي بساط همين بود. ديگه خسته شدم و از تو گودي بيرون اومدم و داد زدم: «بسه ديگه پدر منو در آوردين. هي پنج تا بزن، سه تا بزن، بلبلي بزن »
اونا كه حسابي ترسيده بودن، فرياد زنان و در حالي كه دمپايي هاشون به هوا پرتاب مي شد، پا به فرار گذاشتن.
منم هي داد زدم: «عباس فرار نكن منم عسگري! بابا چقدر ترسوييد!»
رفيقش هم مي گفت: «عباس خالي ميبنده در رو... جنه»
گذشت ...
رفتم پيش فرمانده!
بعد از صحبت مون ديدم عباس و رفيقش پا برهنه و نفس زنان در حالي كه ترس از چهره شون مي باريد اومدن سنگر فرماندهي و وقتي منو ديدن، برق از چشماشون پريد.
رو كردم بهشون گفتم: «حالا ديگه ما جن شديم؟» بعد همه زديم زير خنده و رفتيم. بعدها تو عمليات هاي بعدي اون صداي جيرجيرك هم خيلي به دردشون خورد.
راوي نور: سردار مجتبی عسگري
يه ۱۵ دقيقه اي بساط همين بود.
ديگه خسته شدم و از تو گودي بيرون اومدم و داد زدم: «بسه ديگه پدر منو در آوردين. هي پنج تا بزن، سه تا بزن ، بلبلي بزن ...
شبانه داشتم براي ديدن يكي از فرماندهان جايي مي رفتم، ديدم دو نفر دارند مي آيند سمت ما. اولش با خودم گفتم برم و بترسونم شون.
ولي جلوتر كه رفتم ديدم از بچه هاي اطلاعات عمليات هستن و همين باعث شد تا برم و يواشكي به حرفاشون گوش بدم.
ديدم يكي شون (عباس گنجي) از نيروهاي خودم هست و خودم اطلاعات عملياتي اش كرده بودم. رفيق عباس كه اسمش يادم نمي ياد، داشت به عباس مي گفت: «چه كار كنيم تا مثل دفعه پيش تو عمليات همديگه رو گم نكنيم؟
چون بچه هاي اطلاعات عمليات شبانه بايد ميرفتن در دل دشمن و براي اينكه دشمن متوجه آنها نشه، با احتياط كامل و در سكوت تمام كار مي كردند و همين باعث مي شد تا همديگه رو گم كنند و چون نمي تونستن همديگه رو صدا كنن، بايد با احتياط و تنها برمي گشتن عقب.
تازه در آن عمليات عباس و رفيقش كه همديگه رو گم كرده بودن در ۲۰ متري هم قرار داشتن ولي از هم خبر نداشتن!
عباس گفت: «به نظر من بايد يه صدايي مثل صداي يه حيوون از خودمون در بياريم كه عراقي ها شك نكنن.»
عباس و رفيقش در رأس الخط دو قرار داشتن و منو نميديدن ولي من اونا رو مي ديدم.
شروع كردم به در آوردن صداي جيرجيرك! رفيق عباس متوجه صدا شد و گفت: «عباس صدا رو مي شنوي؟
اين صداي خوبيه ها!»
بعد ادامه داد: «جيرجيرك يه بار ديگه بزن!»
منم صدا در آوردم.
دوباره گفت: «دو تا بزن» منم دو تا زدم.
عباس كه چشماش گرد شده بود،
با صدايي پر از تعجب به رفيقش گفت: «اين جيرجيركه به حرف تو گوش مي كنه!»
رفيقش هم يه نمه حال كرده بود، يه بادي تو گلو انداخت و با غرور گفت: «بله ما سيم مون به اون بالا وصله. تو و بچه هاي پادگان منو قبول ندارين.»
باز دوباره گفت: «جيرجيرك پنج تا بزن ... جيرجيرك بلبلي بزن ... جيرجيرك چهار تا بزن...» من هم به حرفش گوش مي كردم و هي صدا در مي آوردم.
يه ۱۵ دقيقه اي بساط همين بود. ديگه خسته شدم و از تو گودي بيرون اومدم و داد زدم: «بسه ديگه پدر منو در آوردين. هي پنج تا بزن، سه تا بزن، بلبلي بزن »
اونا كه حسابي ترسيده بودن، فرياد زنان و در حالي كه دمپايي هاشون به هوا پرتاب مي شد، پا به فرار گذاشتن.
منم هي داد زدم: «عباس فرار نكن منم عسگري! بابا چقدر ترسوييد!»
رفيقش هم مي گفت: «عباس خالي ميبنده در رو... جنه»
گذشت ...
رفتم پيش فرمانده!
بعد از صحبت مون ديدم عباس و رفيقش پا برهنه و نفس زنان در حالي كه ترس از چهره شون مي باريد اومدن سنگر فرماندهي و وقتي منو ديدن، برق از چشماشون پريد.
رو كردم بهشون گفتم: «حالا ديگه ما جن شديم؟» بعد همه زديم زير خنده و رفتيم. بعدها تو عمليات هاي بعدي اون صداي جيرجيرك هم خيلي به دردشون خورد.
راوي نور: سردار مجتبی عسگري
